آقای شکرالله عطارزاده را حدود ۲۵سال است که از نزدیک می شناسم.
او اما پیش تر و قبل از انقلاب اسلامی که امثال من یادش نمی آید با شهید بهشتی آشنا شده و به عضویت حزب جمهوری اسلامی درآمد. او نه تنها به قول امروزی ها شهید بهشتی و شهید مطهری را خوانده بود که آن ها را از نزدیک درک کرده بود.
به همین خاطر در در زمینه «معارف اسلام سیاسی» مستقیم به نقطه کانونی و الهام بخش انقلاب اسلامی متصل بود.
آقای عطارزاده از حیث علوم اسلامی بر سر سفره ای نشسته بود که سرچشمه های معرفت آن حضرت امام خمینی بود و یاران درجه یک امام.
حاج شکرالله اما مرد حرف فقط نبود؛ مرد عمل نیز بود. او در دوره تهاجم صدام و حامیان غربی و شرقی او خود را به صحنه جنگ رساند و در نهایت یک پای خود را فدای اسلام و مردم ایران کرد.
حاج شکرالله مرد خستگی ناپذیر ایران بود. او بعد از جنگ بدون اینکه چشمداشتی به مناصب داشته باشد، کار فکری و فرهنگی خود را ادامه داد.
در اواسط دهه ۷۰ هفته نامه لیان را بنیان نهاد و مجاهدت اعتقادی و سیاسی خود را وارد مرحله ای تازه ساخت.
لیان که به همت او و برادرزاده جوان، فهیم و آگاه او ایمان عزیز به جریان افتاد فقط یک هفته نامه نبود که بعد از مدتی کوتاه تبدیل به پایگاه اصلی و نقطه اتصال نیروهای انقلاب اسلامی در استان بوشهر تبدیل شد.
حاج شکرالله عطارزاده در مجلس هفتم با رای مردم بخش شمالی استان بوشهر پای در خانه ملت نهاد و دوره جدیدی از خدمات او در معرض قضاوت مردم قرار گرفت.
حالا اما این مرد خستگی ناپذیر ایران پس از یک عمر مجاهدت به دیدار معبود شتافته و همه آشنایان و دوستان را در غم و اندوهی بزرگ فرو برد.
برای ایشان نزد خدای متعال غفران واسعه الهی را مسئلت می نمایم و درگذشت تاسف بار حاج شکرالله عطارزاده را به خانواده آن مرحوم و خاصه دوست و برادر قدیمی ام ایمان عزیز تسلیت عرض می کنم.
شغاب-عزیز غضنفری
