بیداد مواد مخدر در عسلویه
بنفشه سامگیس
از اواخر دهه ۱۳۸۰، قاچاق مواد روانگردان از حوزه خلیجفارس از طریق مرز دریایی و همچنین ترانزیت مخدرها از نوارساحلی ایران به این کشورها، مشکلات مزمنی برای منطقه محرومِ در ظاهر ثروتمندِ عسلویه ایجاد کرده و البته کارگران غیربومی که جمعیتشان از جمعیت شهر عسلویه هم بیشتر است، در صف اول قربانیان قاچاق مواد هستند.
طبق مشاهدات خبرنگار ما، در زمین وسیع متروکهای نبش جاده اصلی و معروف به سه راه عسلویه، در هر ساعتی از روز میتوان سراغ از مردان ویرانی گرفت که در گذشتهای نه چندان دور، کارگر متخصص و ماهر در مجتمع گاز و پتروشیمی عسلویه بودهاند اما به دنبال پایان قراردادهای کوتاهمدت ۶ ماهه و یکساله، در نوبت انتظار برای تسویه معوقات مزدی قرار گرفتهاند و برای تامین مخارج زندگی خانواده، به ناچار به خرید و فروش مواد متوسل میشوند چون در سطح شهر، شغلی نصیب غیر بومیها نمیشود و آسیب این خردهفروشی، اول گریبان خودشان را میگیرد که رنج از دست دادن شغل را با مصرف همان موادی که میفروشند تسکین میدهند.
تعداد زیادتری از معتادان ساکن در این بیابان هم، کارگران اخراجی به دلیل اعتیاد هستند که به دنبال وابستگی به مصرف، نه تنها توان کار و درآمدزایی برای خانوادهای که کیلومترها دورتر در استانی دیگر ساکن است را از دست میدهند، به دلیل اخراج بعد از اعتیاد، امکان بازگشت به شهر خود را هم ندارند و به کارتنخواب عسلویه تبدیل میشوند.
مواد موجود در عسلویه که در واقع، ایستگاه اول تخلیه مواد قاچاق از مبدا حوزه خلیج فارس به ایران است، نسبت به ایستگاههای بعدتر، خلوص بسیار بالاتری دارد و بنابراین، تخریب بیشتری در مدت کوتاهتری ایجاد میکند آنهم برای کارگرانی که همگی، نیروهای پیمانکاری و با قراردادهای موقت و امنیت شغلی ناپایدار هستند.
هر ماه، جسد مردانی با هویت معلوم، غیر بومی، فوتشده به دلیل مصرف مواد، متعلق به استانهایی در فاصله ۵۰۰ و ۷۰۰ و ۴۰۰ کیلومتری عسلویه، کفن پیچ به فرودگاه میرود تا به مقصد ایستگاه آخر اعزام شود. تنها وسیله همراه این اجساد، پرونده و سابقه کارگری آنها در فازهای مجتمع گاز پارس جنوبی است. /خلیج فارس