آئین قدرشناسی را پاس بداریم!
به بهانه تودیع ریس دانشگاه پیام نور گناوه

بی مزد بود و منّت هر خدمتی که کردم / یارب مباد کس را مخدومِ بی عنایت
ضرغام خرمی
خبربندر:حدود چهار دهه پیش در دوران مدرسه وقتی معلم موضوع انشایی را مطرح می‌کرد همه دانش آموزان دست به قلم می شدند. نگارش در مورد قدرشناسی و سپاسگزاری کمی سخت بود. یک هفته پر استرس و اضطراب را سپری می کردیم تا روز خواندن انشا برسد. هر کدام از ما پای تخته سیاه ترسان و لرزان با هزار آب و تاب موضوع انشا را بسط می دادیم و تلاش می کردیم بگوئیم می دانیم قدرشناسی یعنی مهربانی !
مجید قربانی چهار سال پیش به عنوان چهارمین ریس دانشگاه نور گناوه انتخاب شد و مهر امسال با دانشگاه خداحافظی کرد.در همین مدت کوتاه بعد از رفتن او، قضاوت و اظهار نظر هایی در گوشه و کنار بر اساس حب و بغض نسبت به این مدیر صورت می گیرد. غافل از آنکه قربانی چهار سال تمام کاستی ها و رنج ها را به جان خرید و حرفی نزد .
بدون تردید هر آمدنی را رفتنی است هر شخصی در هر مقامی دارای نقاط قوت و ضعفی است او هم از این قاعده مستثنی نبود اما نگرانی نگارنده رویکرد ناصواب و شکل گیری روندی است که تداوم آن منجر به کم رنگ شدن حس انسانی در جامعه خواهد شد. تودیع و معارفه لازم و ملزوم یکدیگر هستند . متاسفانه ما ایرانی ها نشان دادیم خوش استقبال و بد بدرقه ایم و هنگام رفتن مدیر برای انتقاد او سنگ تمام می گذاریم. اینکه تصور کنیم در غیاب مدیر بومی قطار توسعه متوقف خواهد شد درست نیست اگر چه بومی و غیر بومی بودن مدیران کارکردهای مثبت و منفی دارد. بنابراین قضاوت کردن درباره دوران تصدی یک مسئول که در چه شرایطی و محدویت ها کار را به عهده گرفته آسان نیست . مجید قربانی گناوه ای نبود ولی خودش را متعلق به گناوه می دانست در دوره مدیریت در حد توان تلاش کرد .
مردم گناوه همیشه دیار مهمان نوازان بوده است اینک که مسئولیت آقای دکتر قربانی به پایان رسیده به رسم ادب و قدرشناسی از تلاشهای شما تشکر می نمایم .