نمایش ناکو اتوپیای یک تئاتر تمامعیار است،امیر لشکری؛در این فصل سرد از سال که شهر به خواب زمستانی فرو رفته، تنور تئاتر اما داغ است. مهمترین جشنواره تئاتری کشور در حال برگزاری است و کمکم به روزهای پایانی خود نزدیک میشود؛ تئاتر سرفصل اخبار است، جراید از تئاتر تیتر میزنند و تماشاگران بسیاری به سالنها سرازیر شدهاند تا به تماشای هنرنمایی بازیگران محبوبِ خود بر صحنهها بنشینند. اگر اهل تئاتر باشی و سیمهای احساست را زیباییهای این هنر مقدس به ارتعاش درآورد، این روزها برایت جنس دیگری دارد. قومیتها و ملیتهای مختلف در تهران گرد آمدهاند تا آیین تئاتر فجر را به جا آورند؛ اما گویی از دیار جنوب نیز هستند کسانی، این را میتوان از صدای نیانبان و هلهلهشان که به گوش میرسد، تشخیص داد. صدا را که دنبال میکنی به تئاتر شهر میرسی. معرکهای برپاست و مردم گرداگرد به تماشا ایستادهاند؛ همچون گذشتهها که گوشهای از هر کوی و برزن، صحنه نقل نقال میشد و مردم آن روزگاران جمع میشدند تا به داستان پر آب و چشم نقال گوش بسپارند. بازیگر زن و مرد نمایش با قدمهای استوار، صحنه را مسخر حضور خود کردهاند و نفس در نفس، چشم در چشم تماشاچی، نمایش را پیش میبرند. مهارت آنها در فن بیان و شرح داستان، کم از نقال شیرینسخن قصهها ندارد. احساسات تماشاچی را چنان به دست گرفته و او را به وجد آوردهاند که سرمای زمستان فراموشش شده و گرمای جنوب وجودش را فرا گرفته است. داستان نمایش، شرح جنگ است و جنوب، شرح عشق است و فداکاری؛ مخاطب ایرانی با این مفاهیم بیگانه نیست اما قصه “ناکو” به غایت شنیدنی است. نمایش ناکو اتوپیای یک تئاتر تمامعیار است، آنچنان که “آنتوان آرتو”، اندیشمند بزرگ تئاتر قرن بیستم در سر میپروراند؛ تئاتری آیینی که تماشاگر را به مشارکت فرا میخواند، دعوت به یک تجربه جمعی، رسیدن به وحدت و در انتها وقوع یک انقلاب درونی که همان کاتارسیس ارسطویی است اما به نوعی دیگر. محمد مظفری از معدود هنرمندان تئاتر خیابانی است که علیرغم حضور پرسابقهای که در تئاتر داشته، همچنان به فعالیت خود در عرصه تئاتر خیابانی ادامه داده و جذب تئاتر صحنهای نشده است؛ چنانکه اگر بخواهیم یک گروه شاخص در تئاتر خیابانی را از جنوب کشور مثال آوریم، نام محمد مظفری و گروه تئاتر ایلیا به ذهن متبادر میشود. ماحصل تلاش مظفری در گروه ایلیا در طی این سالها، آثار قابل تأملی همچون سه گانه نمایشی شلوار جین ،چادر کرپ، کفش کتانی و نمایش های آیینی دی زنگرو،گلگلینو؛ یزله و… بوده است که ضمن حفظ هویت بومیشان که ریشه در آیینهای پر رمز و راز جنوبی دارد، مخاطبانی از طیفهای مختلف را با خود همراه کرده و صحنهای به گستره یک کشور، میزبان این آثار بودهاند. ناکو، جدیدترین تولید گروه تئاتر ایلیا، امسال مهمان جشنواره تئاتر فجر است و همچون کارهای پیشین گروه، توانسته رضایت مخاطب مشکلپسند این روزهای تئاتر را جلب کرده و او را با خود همراه کند؛ این را میتوان از چهره گشاده خیل عظیم جمعیت که در مقابل تئاتر شهر گرد آمدهاند تا به تماشای هنرنمایی گروه تئاتر ایلیا بایستند، دریافت. ساز و کار نمایش چنان مفصل است که گویی به تماشای یک اثر صحنهای آمدهای، موسیقی غنی بوشهر، آبشخور و منشأ موسیقی نمایش است که به خوبی در نمایش داخل شده و در اوج و فرودها به کمک بازی بازیگران میآید؛ چنان که موجب قلیان احساسات در مخاطب شده و نمایش را به یک تجربه موسیقایی نزدیک میکند. بازی استادانه و روان بازیگران نمایش، فرانک بلورزاده، اسماعیل احمدی و احمد قربانی، در کنار کارگردانی بینقص و نوشته زیبای محمد مظفری، ناکو را نمایشی در خور تحسین بسیار کرده است؛ چنانکه میتوان آن را در ردیف نمایشهای موفق گروه ایلیا قرار داد و امیدوار بود که در آینده نیز شاهد آثار زیبای دیگری از این دست، از گروه موفق ایلیا و دیگر هنرمندان تئاتر گناوه خواهیم بود.