صدای بندر: محمد مظفری؛ در حالیکه موتور سوار ها و ماشین های جور واجور در خیابان های شهر در حال شادی برای پیروزی تیم تهرانی بر رقیب تهرانی اش دیگر هستند و عده ای هم جشن قهرمانی تیم اصفهانی را گرفته اند. تنها ترین تیم لیگ برتر ساحلی ایران در ماسه های داغ ساحل گناوه به مصاف رقیبش از بندر گز رفته است. سکوهای ورزشگاه آنقدر خلوت است که باورت نمی شود یک بازی در حد لیگ برتر ساحلی ایران در حال انجام است. حتما رئیس و کارکنان هیئت فوتبال استان و بندر گناوه هم درگیر بازی دو تیم تهرانی بوده اند که به ورزشگاه نیامده اند! بازی که شروع می شود موج شوق بردنش را خیلی زود نشان می دهد تا در دو زمان اول بازی سه بر یک پیش بیفتد. زمان سوم و آخر بازی که شروع می شود اما انگار دیگر موج، تیم دو تایم اول نیست. تیمی که با همه بازیکنانش بازی نمی کند و تعدادی فقط برای حضور بر روی نیمکت در این بازی حضور دارند، با اخراج یار جوانش عملا کارایی اش را از دست می دهد. تیم بندر گزی که از تیم های خوب لیگ برتر هم نیست ولی مشخص است که صاحب و اسپانسر و دفتر و دستک دارد با هیاهو و جنگ روانی دروازبانش حاکم بازی می شوند و وقتی بازیکن تیم موج برای مداوای بازیکن تیم بندر گز توپ را بیرون می زند. دروازبان آنها در کمال بی حرمتی به بازی جوانمردانه و شرافتمندانه توپ را به بازیکنشان می دهد تا تور دروازه موج را بلرزاند. بازیکنان خسته موج دیگر تاب و توان دویدن هم ندارند و این تیم نه چندان قوی بندر گز است که میدان دار می شود، در حالیکه هیچ صدایی از روی سکوها بلند نمی شود دروازبان و ذخیره های تیم حریف ورزشگاه را روی سرشان گذاشته اند. دقیقا همان لحظاتی که دسته شادی موتور سوران گناوه ای از خیابان ساحلی می گذرند تیم موج گل مساوی را هم می خورد تا بازی به وقت اضافه کشیده شود. اما مشخص است که موج دیگر توانی برای بردن ندارد. بازیکن قلدر تیم موج به جای اینکه بدود و به فکر گلزنی باشد یک ریز به دروازبان حریف گیرداده و حتی حاضر نیست قدمی برای گرفتن توپ هم بردارد. البته مشخص هم نیست چرا او در زمین است و اینکه چرا هنوز چند نفر دیگر از ذخیره ها کاورشان اتوکشیده مانده! بالاخره تیم بندر گز تیر خلاص را هم می زند تا موج تیم تنهای شهر من بازی سه بر یک برده را چهار بر سه ببازد.
حالا بازی تمام شده است، در ورزشگاهی خالی از تماشاگر، مرد همه کاره تیم موج که همه بارهای تیمش را بدوش می کشد. حالا باید غم شکست دربرابر یک تیم نه چندان مطرح را هم به بارهایش اضافه کند. حالا کسی در ورزشگاه نیست و فقط من مانده ام و مربی و سرمربی تیم موج ، من که آماده رفتن می شوم انگار کار سرمربی تیم شروع می شود. تورهای دروازه ها را که گویا خودش اول بازی بسته باز می کند. توپ ها را جمع می کند وتوی گونی می گذارد. لباس های بازیکنان را هم در کیسه ای می گذارد، سیستم صوتی ورزشگاه را هم که گویا خودش کرایه کرده و باید ببرد که تحویل دهد بر می دارد و از ورزشگاه دور می شود.
