به گزارش خبر بندر؛ شمس لنگرودی در این آیین گفت: منوچهر آتشی از محدود شاعرانی است که در دوران حیات به عنوان کار روزمره خود به سرودن شعر پرداخت.
وی افزود: سروده های آتشی مستمر بود، طوریکه کمتر روزی از دوران حیاتش بدون سروده شعر تازه دیده می شود.
لنگرودی ادامه داد: آتشی بر ادبیات کهن آگاه بود و پشتکار و سختکوشی او باعث شد تا به عنوان یکی از ستون های شعر نو مطرح شود. شعر خوانی فرخنده حاجی زاده (نویسنده و شاعر)، سیامک برازجانی، بهنام مومنی، صالح دروند از دیگر برنامه های این آئین بزرگداشت بود.
خورشید فقیه نیز پیرامون دلایل مخالفت با تدفین منوچهر آتشی در بوشهر از سوی برخی گروهها و نهایتا همکاری جهت این موضوع توضیحاتی ارائه کرد.
۲ گروه هنری ‘جوانه’ و ‘دل آرایی’ نیز در این آئین به اجرای موسیقی سنتی پرداختند که خانواده آتشی از آنها تجلیل کردند.
منوچهر آتشی در دوم مهرماه سال ۱۳۱۰ در روستای دهرود بوشکان از توابع شهرستان دشتستان چشم به جهان گشود.
آتشی در سال ۱۳۳۳ آموزگار و در شهر بوشهر و اطراف آن به تدریس پرداخت.
وی در سال ۱۳۳۹ وارد دانشسرای عالی تهران شد و با اخذ مدرک لیسانس در رشته زبان و ادبیات انگلیسی در دبیرستان های قزوین مشغول تدریس شد.
آتشی در پایان سال های دبیری به عنوان ویراستار در انتشارات سازمان رادیو و تلویزیون به کار پرداخت و در سال ۱۳۵۹ بازنشسته و به بوشهر بازگشت.
آتشی از سال ۱۳۳۳ انتشار شعرهایش را شروع و در فاصله چند سال توانست در شمار شاعران مطرح معاصر درآید.
نخستین مجموعه شعر او با عنوان ‘آهنگ دیگر ‘ در سال ۱۳۳۹ در تهران چاپ شد، ۲ مجموعه دیگر با نام های ‘آواز خاک’ و ‘دیدار در فلق’ نیز از این شاعر بلند آوازه معاصر منتشر شده است.
آتشی در دهه های ۴۰ تا ۶۰ به سبک نیمایی شعر می سرود و در ۲ دهه آخر عمر خود به شعر سپید روی آورد.
این شاعر جنوبی در سال ۱۳۸۴ در مراسم چهره های ماندگار که توسط سازمان صداوسیما برگزار می شد به عنوان چهره ماندگار ادبیات کشور معرفی و چند روز پس از آن، در ۲۹ آبان ۱۳۸۴ بر اثر ایست قلبی و در سن ۷۴ سالگی در بیمارستان سینا تهران درگذشت.
به درخواست دوستداران این شاعر و با رضایت بستگانش پیکر وی در شهر بوشهر خاکسپاری و اکنون در محله امامزاده عبدالمهیمن (ع) و در جوار مقبره شیخ حسین چاهکوتاهی از مبارزان علیه استعمار انگلیس دفن شده است.
منبع: خلیج فارس
