خبر بندر/ محمد مظفری: فوتبال ایران و مراکش از آن بازی های دراماتیکی هست که احتمالا تا سالها در اذهان ما بماند. بردی که با آن گل دقایق آخر مدافع حریف خیلی به ما چسبید. بازی پر بود از لحظات قشنگ،مثل نبرهای مردانه بازیکنان برای کسب پیروزی که نمونه اش را روی دنده های امید ابراهیمی دیدیم. ولی مثل همیشه در رسانه ملی اتفاقاتی افتاد که کام خیلی ها را تلخ کرد. از سانسور ها و قطع شادی پایان بازیکنان تیم ملی که بگذریم افاضات گزارشگر بازی بود که روی اعصاب خیلی از ایرانی ها ناموزون می رقصید.
از همان دقایق اولیه بازی که تیم زیر فشار حریف بود ایشان با تکه های تمسخر آمیزش نشان داد نمیتواند یک انسان بی طرف،وطن دوست و البته موقعیت شناس باشد.
او هنوز دقایقی از فشار حریف نگذشته بود که به تمسخر و یا به جد بر روی آنتنی که میلیون ها ایرانی رنگ گردن بیرون زده حرص وجوش می خوردند با پوزخند دستش را بالا برد و آرزوی پایان بازی با همان نتیجه صفر صفر در دقیقه ده را کرد. این که این نحوه گزارش در یک بازی ملی چه جایگاهی دارد را باید حتما ناظران رسانه ملی از ایشان بپرسند.نقطه سیاه بازی اما تکه های بی پایان و جناب گزارشگر به بازیکن بوشهری تیم ملی بود که سعی می کرد با دادن کدهایی به بینندگان به تمسخر ایشان بپردازد. شاید اگر در یک بازی باشگاهی این اتفاق می افتاد باز می شد چشم بر روی آن بست ولی معلوم نیست در یک بازی ملی مورد تمسخر قرار دادن یک بازیکن ملی پوش چه توجیهی می تواند داشته باشد. اتفاقی که چند بار در این بازی افتاد و باعث تکدر خاطر خیلی از ایرانی ها و شهروندان بوشهری شد.
متاسفانه روند حاکم بر رسانه ملی بطوری پیش می رود که هر چه به پیش می رویم آنتن های زنده بیشتر در انحصار چهره های خاص قرار می گیرد، اتفاقی که به علت نبود نظارت منجردبه عقده گشایی شخصی در پر بیننده ترین زمان پخش تلویزیونی توسط این افراد می شود
[۱۴:۵۸، ۱۶/۶/۲۰۱۸] محمد مظفری: فوتبال ایران و مراکش از آن بازی های دراماتیکی بود که احتمالا تا سالها در اذهان ما ایرانی ها بماند. بردی که با آن گل به خودی دقایق آخر مدافع حریف خیلی به ما چسبید. بازی پر بود از لحظات قشنگی که روحیه نبرد وتلاش ایرانی ها را برای رسیدن به هدف نشان می داد،مثل نبردهای مردانه ودوندگی های بی امان وجانفشانی بازیکنان برای کسب پیروزی بود و نمونه اش را هم همه روی دنده های امید ابراهیمی دیدیم. ولی مثل همیشه در رسانه ملی اتفاقاتی افتاد که کام خیلی از بینندگان را تلخ کرد. از سانسور ها و قطع شادی پایان بازیکنان تیم ملی که بگذریم افاضات گزارشگر بازی بود که روی اعصاب خیلی از ایرانی ها ناموزون می رقصید.
از همان دقایق اولیه بازی که تیم ایران زیر فشار حریف بود و یقینا اضطراب و استرس و تلاش برای رهایی از این وضعیت در بین بازیکنان و همه مردم ایران موج می زد، ایشان با تکه های تمسخر آمیزش نشان داد نمیتواند یک انسان بی طرف،وطن دوست و البته موقعیت شناس باشد.
او هنوز دقایقی از فشار حریف بر تیم ما نگذشته بود که به تمسخر و یا به جد، بر روی آنتنی که میلیون ها ایرانی رگ گردن بیرون زده، دستانش به آسمان بود و امیدشان به توانایی بازیکنان ملی پوش برای رهایی از این وضعیت وکسب پیروزی، با پوزخند دستش را بالا برد و آرزوی پایان بازی با همان نتیجه صفر صفر در دقیقه ده را کرد. این که این نحوه گزارش در یک بازی ملی چه جایگاهی دارد را باید حتما ناظران رسانه ملی از ایشان بپرسند.نقطه سیاه بازی اما تکه های بی پایان جناب گزارشگر به بازیکن بوشهری تیم ملی بود که سعی می کرد با دادن کدهایی به بینندگان به تمسخر ایشان بپردازد. شاید اگر در یک بازی باشگاهی این اتفاق می افتاد باز می شد چشم بر روی آن بست ولی معلوم نیست تمسخر یک بازیکن ملی پوش با بکار بردن الفاظ بی ربط و ناشایست چه توجیهی می تواند داشته باشد اتفاقی که چند بار در این بازی افتاد و باعث تکدر خاطر خیلی از ایرانی ها و شهروندان بوشهری شد.
متاسفانه روند حاکم بر رسانه ملی بطوری پیش می رود که هر چه به پیش می رویم آنتن های زنده بیشتر در انحصار چهره های خاص قرار می گیرد، اتفاقی که به علت نبود نظارت منجردبه عقده گشایی شخصی در پر بیننده ترین زمان پخش تلویزیونی توسط این افراد می شود.
