شما اینجا هستید

اخبار » حکایت سیل چاه جو، حاجی مظفری و خیابان رزمندگان گناوه


عبدالکریم نیسنی

خبر بندر: باران ۶۰ میلی متری بهمن ماه سال ۱۳۶۸ در ارتفاعات بخش شرقی گناوه که از طریق دره گپ و روستای عباسی و چاه بردی به سوی دره خرگوشی و بلال و خور خلیل گناوه سرازیر گردید عوامل جوی دیگر مانند وزش باد شمال و مد بزرگ دریا دست به دست هم داده تا موجب سرازیر شدن سیلاب به شهر گناوه شود.

مناطق آسیب پذیر شهر در مقابل سیل و سیلاب مانند بتن، عبدامام و باباعلیشاه دوام نیاورد و ارتفاع آب در محلات به ویژه ضلع شمالی جاده برازجان و چاه جو به بیش از ۲ متر رسید.

شهر گناوه که بارها از سال ۱۳۲۷ سه بار در برابر تهاجم چنین بارش هایی تاب نیاورده بود همچنان بی دفاع و حتی جاده عبور و دسترسی به محلات به منظور امدادرسانی وجود نداشت حتی کانال پذیرش آب های سطحی هم پیش‌بینی نشده بود.

لذا شهرداری با تمام قوا با پرسنل اندک خود و ماشین آلات موجود با کمک مردم در حفاری کانال‌ها و احداث جاده فرعی نزدیک مدرسه شهید ثقفیان در چاه جو که مرکز اصلی هجوم سیل بود برآمده تا بتواند آنها را سوی دریا هدایت نمایند و کانال بتن در شمال جاده مدرسه ارشاد شکل گرفت.

بعد از فرو نشست سیل مسئولین شهر به لیدری شهردار جوان و فعال شهر صالحی صفاشهری که هم اکنون نیز در سنگر شهرداری شیراز به خدمت اشتغال دارد و فرماندار گناوه مرکز ثقل سیل  را که چاه عبور بود در نظر گرفتند تا با باز کردن مسیر به یک معبر شانزده متری رسیده و به طرف دره از خیابان فعلی رزمندگان در مقابل سیل های آینده نیز در امان باشند.

طرح اجرای کانال و احداث خیابان را در این منطقه کلید زدند اما این امکان پذیر نبود مگر با همدلی و همراهی مردم چاه جو و اهالی آنجا که فوراً مجلسی در حسینیه خدرزاده با حضور شهردار و فرماندار و اهالی مزبور تشکیل گردید که این مراسم ابتدا اله کرم مظفری از معتمدین محل چگونگی تشکیل چنین جمعی را که برای آبادانی محل بود بیان داشتند و افراد داوطلب که قسمتی از مغازه، زمین و منزلشان در مسیر بود معرفی نمودند.

ضمناً لازم به ذکر است که در شورای نام گذاری فرمانداری منطقه فوق با توجه به آنکه از رزمندگان فراوانی از آن عازم جبهه شده بود از حمله سه نسل از خانواده مظفری یعنی پدر، پسر و پدر بزرگ که در جبهه حضور داشتند آنجا را خیابان رزمندگان پیشنهاد که به تصویب رسید.

به هر حال شهردار صالحی شهردار وقت گناوه، بانی خیر شد. اولین شهرداری بود که  دست همت بالا زد و با حضور خانه به خانه اهالی آن منطقه و گفت و گوی چهره به چهره با مردم چاه جو و خیابان رزمندگان خواستار توسعه و برداشتن خانه هایی که در مسیر بودند استارت طرح را با کمک اهالی زدند.

اولین نفری که داوطلبانه داوطلب برداشتن قسمت اعظم خانه اش شد یک بانوی بدون سرپرست مهاجر آبادانی بود و بعداً به ترتیب آقایان اله کرم مظفری، حسینی منفرد، حسینقلی کشتکار، زمینه این تشریک مساعی را فراهم آوردند و بقیه اهالی محل نیز خواستار اجرای سریع طرح شدند.

این طرح دست به دست شهرداران و مسئولین بعدی مانند امیر عضدی جهرمی، عبدالرسول کیانپور بوشهری و عباس علوی نژاد شد و با اطمینان  بیشتر با اهالی خیابان رزمندگان برای ادامه طرح پیگیری نمودند و نسبت به اجرای یک طرح روانبخشی و ادامه احداث کانال خیابان در آنجا شتاب بیشتری به خود گرفت.

البته می شود گفت مردم گناوه از ابتدای تاسیس شهرداری از سال ۱۳۴۰ با شهرداری جهت توسعه شهر در تعامل بودند و در این جهت پیشگام می شدند و نمی شود جسارت و شجاعت آن بانوی بی سرپرست در محله چاه جو که اولین گام را برداشتن نادیده گرفت./هفته نامه صدای بندر شماره

۲۱۶

شما هم می توانید دیدگاه خود را ثبت کنید

کامل کردن گزینه های ستاره دار (*) الزامی است -
آدرس پست الکترونیکی شما محفوظ بوده و نمایش داده نخواهد شد -

خبر بندر | بندرگناوه، بندر دیلم، بوشهر