خبر بندر، ضرغام خرمی: مطالعه و بررسی جو همیشه مورد نظر دانشمندان ایرانی بوده ، دانشمندان نجوم همچون محمدبن زکریا رازی ، ابن سینا ، حکیم عمر خیام ، ابوریحان بیرونی بخشی را در آثار خود به مسائل جوی اختصاص دادند.
در سال ۱۳۴۴ اداره کل هواشناسی کشور وابسته به وزارت راه تاسیس شد سازمان هواشناسی قبل از انقلاب بیشتر در خدمت حمل و نقل هوایی بود ولی پس از انقلاب اسلامی و باتعین کشاورزی بعنوان محور اصلی فعالیت اقتصادی کشور این سازمان خدمات خودرا به سمت کشاورزی متوجه کرد در سال ۱۳۶۲ با تجهیز مرکز پیشرفته کامپیوتری، سازمان هواشناسی کشور یکی از مراکز پیشرفته هواشناسی منطقه مبدل شد .
می خواهم در مورد موضوعی از شهر نیاکانم بنویسم که در نگاه اول ممکن است برای جوانان عصر عقلانیت و ارتباطات کمی خنده دار و یا ساده نگرانه به نظر بیایید اگر کمی دقت کنیم می بینم این موضوع برای گذشتگان مهم و حساس بوده بلحاظ اینکه شغل عمده مردم کشاورزی و دامداری بود و همیشه نگاهشان به آسمان و در انتظار بارش باران بودند. در گذشته که خبری از مراکز پیش بینی هوا و رسانه امروزی نبود مردم ناگزیر به استناد برخی از علائم و نشانه ها دنبال پیش بینی جو بودند
مطالب زیر حاصل گفتگو شفاهی با برخی از سالخوردگان شهر است در خصوص نحوه پیش بینی هوا در گذشته گناوه
۱- رویش گل بی منت بارون، نوید بخش سالی پر باران برای کشاورزان بود رنگ آن بنفش که به صورتی و سفید نزدیک است در فصل پاییز بر اثر نم و رطوبت شبانه و قبل از باران می رویید به آن گل بی منت بارون می گفتند به قول زنده یاد ایرج شمسی زاده
یادگار گلل خشکسه ی یار و دیارون * گل بی منت بارون
۲- در باور گذشتگان بادهای گرم تابستان ( تش باد) را نشانه سال پر باران آینده می دانستند
۳- اولین نشانه مناسب بودن بارش را سباد بریدن یا پیدا شدن تکه ابرهای قرمز که موقع غروب آفتاب در فصل پاییز قابل مشاهده بود می دانستند . همچنین ابرهای سیاه رنگ هنگام طلوع آفتاب نشان باران شدید می دانستند و دامداران از بیرون بردن دامها برای چراگاه خوداری می کردند .
۴- کشاورزان ماه مهر را ( میزان ) ، آبان ( عقرب )و آذر را (گاورد ) می نامیدند و انتظار باران در ماه آبان ( عقرب ) بودند
۵ – مه شدید یا به اصطلاح عامیانه ( کر ) را نشان سال خوب می دانستند
۶- آواز خواندن خروس را نشانه تغییر هوا و وزش باد شدید در روزهای آینده می دانستند
۷- در باور عامیانه کسی که خواب سال پر باران را دیده بود می توانست مبنای برای کشاورزی و کشت غلات باشد
در مجموعه پیرمردان و سالخوردگان در روستاها بودند که محاسبات فصلی را انجام می دادند که به آنها رشنه بردار می گفتند و مردم به آنها مراجعه می کردند .