انسان تشکیل شده از دو بعد روح و جسم، همانگونه که انسان برای زنده ماندن نیاز به غذا دارد تا شکم خود را سیر کند و خود را از مرگ نجات دهد و بتواند به زندگی خود ادامه دهد به همان اندازه و شاید بیشتر به غذای روح نیازمند می باشد. خداوند تبارک و تعالی نماز را غذای روح بشر قرار داده است. چرا که نماز نگهداشتن یاد خداست (و اقم الصلواه الذکری) یاد خدا به انسان آرامش می دهد. و از بیماریهای متعدد روحی که امروزه دامنگیر جامعه ی بشری می باشد در امان نگه می دارد. انسان باید در همه حال به یاد خدا باشد تا به احساس تنهایی، پوچی، توهم، ناکارآمدی، بی پولی و بی هدفی در زندگی دچار نشود. نماز سمبل زنده نگه داشتن یاد خداست آرامشی که انسان از خواندن نماز می گیرد او را وادار به قبول و تحمل سختی های ناشی از خواندن نماز می کند. اگر این بازخورد قوی نباشد انسان دچار کسالت در نماز می شود. پیامبر اسلام به جابر بن عبداله انصاری می فرماید: « هنگامی که آمادگی روحی نداری عبادت را بر خود تحمیل نکن» که عبادت در نزد تو مبغوض می شود. در روایات می خوانیم « ان القلوب اقبالا و ادبارا» روح انسان گرایش و فرار دارد هرگاه رو می کند و گرایش دارد بهره گیری کنید و هرگاه آمادگی ندارد به او فشار نیاورید که ناخودآگاه عکس العمل منفی نشان می دهد. در سفارشات اسلامی آمده که اوقات خود را چهار قسمت کنید و سهمی را برای تفریح و لذت بگذارید که اگر اینگونه عمل کردید برای کارهای دیگر نشاط خواهید داشت. عشق ورزیدن در نماز روش انبیاست و آرامش هدیه خداست. «الا بذکرالله تطمئن القلوب»
ای نماز ای محور آئینه ها چلچراغ افروز دل در سینه ها
رحمت رحمان بی همتا تویی رابط گلقطره با دریا تویی
از تو بد تبدیل می گردد به خوب می پذیرد از تو آرامش قلوب
هر کسی زد چنگ بر دامان تو مست شد از باده عرفان تو
