صدای بندر

معمولا تعطیلات نوروز انسان را به فکر سفر می اندازد اما مردم گناوه در نوروز بیشتر به فکر میزبانی هستند تا به مسافرت رفتن. میزبانی از خیل عظیم مسافران نوروزی. به واسطه اینکه در جنوب، بهار واقعی طبیعت از اسفندماه آغاز می گردد و فروردین دومین ماه فصل بهار می شود بالطبع از هوای زمستانی فاصله بیشتری گرفته و رو به هوای تابستانی می رود. و این مهم امکان ماندن در هوای باز را در شب به گردشگران می دهد در حالی که در اغلب استانهای سردسیر فروردین همچنان هوا سرد است و شب ها ماندن در هوای باز امکان پذیر نیست. فروردین گناوه دمای هوا به ۲۰ تا ۲۵ درجه سانتیگراد می رسد و این یعنی هوای ایده آل نه گرم نه سرد. گریختن از سرمای شدید استانهایی مثل چهارمحال و بختیاری ، همدان، لرستان و حتی فارس و پناه بردن به هوای معتدل گناوه برای خیلی از مسافران نوروزی فوق العاده است. از دیگر نعمت های خدادادی گناوه خلیج فارس و ساحل ماسه ای زیبای آن است. که مطمئنا قدم زدن بر روی این ساحل زیبا و نگریستن به افق دریا همراه با آرامشی که به انسان می دهد لذت بخش است دیدنی تر از اینها غرق شدن آفتاب سرخ شده در دریای آبی است گرچه گفته می شود که غروب بندر دلگیر است ولی دیدن آن برای مسافران بسیار تماشایی و خاطره انگیز است. از دیگر امتیازات گناوه در جذب مسافران نوروزی بازار و مجتمع های تجاری است که سهم بسزایی در جذب توریست داشته. تنوع بسیار بالای کالا، تعدد مکانهای فروش و از همه مهمتر قیمت مناسب که در خیلی از موارد هم قیمت با دُبی است. هموطنانمان را از استانهای شمالی کشور مانند خراسان، اردبیل و مازندران هم مجاب به سفر به گناوه کرده است و هستند مسافرانی که به توریست تجاری معروفند و اغلب از استانهای غرب و شمال غرب کشور ضمن بازدید،اجناسی برای فروش به صورت جنس همراه مسافر با خود به دیارشان می برند که این افراد معمولا در طول سال کار خود را تکرار می کنند.
این سه خصوصیت عالی شهر گناوه باعث شده که هر ساله در ایام نوروز میلیونها گردشگر گناوه را مقصد گردششان انتخاب کنند. و ساحل گناوه پذیرای چندین برابر ظرفیتش باشد. تردد در بازار و مجتمع های تجاری گناوه مشکل می شود و مثال جایی برای سوزن انداختن نیست در این مورد صدق می کند. شهری با جمعیت حدود هشتاد هزار نفر، چند ده برابر جمعیت خود، مسافر و گردشگر را در خود جای می دهد و این سبب می شود که خیلی از امکانات و منابع جوابگوی سیل گردشگران نباشد.
خیابانهای شهر ظرفیت خودروهای مسافران را ندارد. وسایل و مکانهای رفاهی به سختی در دسترس قرار می گیرند. نیاز به ساحل سازی بیشتر و ایجاد کمپینگ های مسافری به شدت احساس می شود. در ورودی بازار و شهر ترافیک های کیلومتری به وجود می آید وعدم وجود امکانات در برابر تعداد مسافران به وضوح نمایان می شود. حرف رسانه های محلی تعیین تعداد گردشگرها می شود و نُقل زبان مردم شلوغی ساحل، بازار و شهر می گردد.
با این اوصاف ذهن انسان ناخودآگاه به یاد جزیره کیش می افتد جزیره ای که منطقه آزاد است و اساس و بنیان شهری و تجاری آن البته بیشتر با هزینه دولتی براساس گردشگری شکل گرفته است. جزیره ای که با برنامه های تلویزیونی و جشنواره های زمستانی و تابستانی و با صرف هزینه های زیاد در دعوت از چهره های مطرح سینما و تلویزیون و خواننده های معروف کشور و ده ها برنامه دیگر در کنار زیرساختهای مناسب شهری و تجاری و ایجاد مکانهای گردشگری و تفریحی لوکس و مناسب باعث جذب گردشگر شده است. اما با این همه و در مقام مقایسه حداقل در ایام نوروز به نظر می رسد گناوه از لحاظ جذب گردشگر کفه سنگینتری دارد. اما این دو از لحاظ امکانات و زیرساختها قابل مقایسه نیستند. شهرداری گناوه تا پارسال دغدغه اش تامین دستشویی برای مسافران نوروزی بود هنوز در شهر یک پارک و بوستان بزرگ و کامل برای تفریح و استراحت گردشگران وجود ندارد. هنوز۵۰درصد شهر فاقد فاضلاب شهری هستند و خیلی از مردم فاضلاب خود را در کوچه ها رها می کنند. واین فاضلاب در زیر گوش مسافران و جایی که بعضی از آنها در حال شنا کردن هستند به دریا می ریزد. هنور حدود هفتاد درصد کوچه های شهر آسفالت نشده است. هنوز پمپ های گاز شهری دکوری هستند و خدماتی نمی دهند و هنوز های دیگری که اینجا جای طرح آن نیست. و این کمبودها باعث شده تا گناوه از یک شهر توریستی و تجاری فاصله زیادی داشته باشد.
اما یک سوال: سهم دولت در رفع این کمبودها و نابسامانیها چیست؟ و کی باید در گناوه ظرفیتهای کامل میزبانی از مهمانان بوجود آید؟
شهر گناوه شدیدا نیازمند کشیدن دست نوازش دولت بر سر خود است اختصاص بودجه های ملی و استانی مناسب در اندازه ای که حداقل های یک شهر توریستی درگناوه بوجود آید. تا مردم در برابر سوال و درخواست گردشگران شرمنده نشوند. تا گردشگران با خیالی راحت تر از شهر خارج شوند. تا مسافران لنگ امکانات اولیه رفاهی نباشند. تا جایی بیابند برای تفریح هر چند کوتاه. به نظر می رسد برای رسیدن به حداقل های یک شهر توریستی اراده ملی لازم است.البته این اراده باید از مسئولان شهر و استاندار استان در رده ملی بوجود بیاید.
همه می دانیم که وضعیت بوجود آمده و پتانسیل های موجود بیشتر حاصل کار مردم شهر است. از اجداد ما که تجارت و لنجداری را پیشه خود ساختند و با همه سختیهایی که این حرفه داشت بر آن اصرار ورزیدند تا ملوانانی که مسافرتهای یک الی دو ماهه دریایی را با درآمد کم ملوانی تحمل می کردند و سرمایه گذارانی که با ساخت مرکزهای فروش متعدد و زیبا در بهبود وضعیت تجارت تاثیرگذار بوده اند وکسبه با انصاف که در فروش با سود پایین و کم از طلایه داران جذب گردشگر هستند. حتی دست فروشان، آنانکه سال را در زیر باران و آفتاب تند و گرم سپری می کنند و البته دست فروشانی که در ایام نوروز فعال می شوند. آنانکه کار غیررسمی دارند از اسفندماه کارشان را رها می کنند و به فکر تهیه جنس و جای مناسب برای برپایی دکه می افتند و حتی دانش آموزانی که ده روز آخر اسفند مدرسه را نصف و نیمه می روند تا بساط دکه اشان را آماده کنند و جوانانی که به هر شکل می خواهند در این ایام کاری کنند اینها همه و همه سبب شده علاقه و اشتیاق مردم برای خرید از بندر زیاد شود و میل و رغبت به سفر به شهرگناوه هر سال افزایش یابد.