صدای بندر: یک سال از قهرمانی صادق پاک دامن در مسابقات نجات غریق جهان در استرالیا می گذرد و هنوز کسی از مسئولین ورزش نتوانسته برای او شغل مناسبی پیدا کند. یک سال پیش صدای بندر همراه با همه دلسوزان استان یک صدا فریاد براوردند که صادق پاکدامن را دریابید او برای ادامه دوران قهرمانیش نیاز به شغل و درآمد مناسب دارد. ولی کو گوش شنو؟ پاکدامن سال گذشته در گفتگو با صدای بندر همه درد دلهایش را گفت و این گفتگو را همه مسئولین بلند پایه استان و مدیران ورزشی خواندند و کسی دم برنیاور!
حالا پس از یک سال حسین حیدر پور عکاس باذوق هم استانی دوباره به سراغ پاکدامن رفته و زندگی خصوصی اش را به تصویر کشیده تا همه ببینند و بدانند که کار برای مرد عارنیست و پاکدامن با عرق جبین و با شرایط سخت تمرین قهرمان جهان شده بدون داشتن شغل در خور نام یک قهرمان ملی!

عکس ها: حسین حیدر پور

این هم گفتگوی سال گذشته ما با صادق پاک دامن

صدای بندر -قاسم تنگسیرنژاد؛ اشاره : صادق پاکدامن متولد ۱۳۶۵ در برازجان است . در سن ۵ سالگی ورزش تکواندو را آغاز کرد . اما در سال ۱۳۷۵ این ورزش را رها کرد و به دو و میدانی و یک سال پس از آن به کشتی روی آورد . سال ۱۳۸۱ کشتی را به مدت دو سال رها کرد و در مسابقات دو و میدانی دانش آموزان کشور شرکت کرد و موفق به کسب مدال نقره این مسابقات شد . پس از به پایان رساندن دوره خدمت وظیفه ، در سال ۸۷ تا کنون در ورزش دو و میدانی فعالیت دارد . وی هم اکنون در رشته تربیت بدنی تحصیل می کند .
وی دارای چندین مدال و عنوان قهرمانی ملی در رده های مختلف نونهالان ، نوجوانان ، جوانان و بزرگسالان ، در مواد مختلف دو و میدانی است . پاکدامن در آبان ماه سال جاری در مسابقات جهانی نجات غریق ، که در آدلاید استرالیا برگزار شد موفق شد درماده ۴*۹۰ متر سرعت تیمی ساحلی، به مقام نخست دست یافت و گردن آویزطلا شد . او را تا همین چند هفته پیش خیلی ها نمی شناختند و حتی خیلی از همشهریهایش سراغی از قهرمان ملی شان نداشتند تا اینکه یکی از رسانه های محلی گزارشی ازوضعیت شغلی او منتشر کرد که خیلی زود او را چهره اول رسانه ها کرد .
همین اتفاق بهانه ای شد تا با او در خصوص این مسابقات و زندگی ورزشی خودش و همچنین حال و هوای این روزهایش به گفتگو بنشینیم .
– یکی از خصوصیات شما این است که در رشته های مختلف ورزشی فعالیت داشته اید . آیا این تنوع مشکلی – از لحاظ حرفه ای یا تداخل با سایر رشته ها – در دنیای ورزشی شما به وجود نیاورده است ؟
نه . همانطور که مستحضرید من در همه رشته هایی که فعالیت داشته ام ، در رده سنی خودم و در سطح ملی مدال کسب کرده ام . این عناوین مؤید این هستند که در این رشته ها موفق بوده ام . اما چنین معضلی نه تنها برای من بلکه برای برخی دیگر از ورزشکاران از «ضعف مربی» ناشی می شود . وقتی مربی نتواند پاسخگوی انتظارات شاگرد خود باشد ، مسلما ورزشکار پس از مدتی رشته خود را رها کرده و به دنبال رشته ای دیگر می روند . البته این بحث مربوط به همه ورزشکاران و مربیان نمی شود . مثلا من تکواندو را در سال ۷۵ کنار گذاشتم و دو و میدانی را شروع کردم و قهرمان مسابقات ارتش کشور شدم . گمان نمی کنم این از بی استعدادی من باشد . می خواهم بگویم علت آنکه تکواندو را – در آن مقطع – رها کردم ضعف و نبود مربی خوب بود . این مطلب در مورد کشتی هم برای من صادق است . فکر می کنم اگر کشتی را در همین شیراز -که نزدیک خودمان است – ادامه می دادم می توانستم حرف های زیادی برای گفتن داشته باشم .
– خب چرا شیراز نرفتید ؟
خب اولین مشکل مسئله مالی است . دوم اینکه نیاز بود از اینجا معرفی شوم . ولی بیشترین موردی که تاثیر گذار بود همین مسءله مالی بود . من گاها به جاهای مختلف سفر می کردم ولی نمی توانستم آنجا اقامت کنم یا به تمرین ادامه بدهم . فکر می کنم اگر در جای دیگری بودم در کشتی یا دو و میدانی خیلی موفق تر از الان بودم .
باور کنید بدون تعصب می گویم استعداد های زیادی در دشتستان هست که در کمتر منطقه ای یافت می شوند .
– باهات موافقم
می دانید همه معتقدند که کشتی خطه مازندران خوب است . من می گویم «مربیان» کشتی مازندران ، مربیان قدرتمند و خوبی هستند . وقتی مربی خودش قهرمان جهان باشد ، مسلما کشتی گیران خوبی از آن منطقه معرفی می شوند .
– با توجه به اینکه خودتان هم در دوره ای – کوتاه – مربی بودید ، بگویید مربیان دشتستان با چه مشکلاتی مواجه هستند ؟
ببینید هیئت های شهرستان و استان موظفند که هر ۶ ماه یا یکسال – مثلا – مربیان را به یک دوره آموزشی اعزام نمایند تا آنها به روز باشند . اما متاسفانه علی رغم در خواست های مکرر خودم در این زمینه هرگز نتوانستم به این دوره ها اعزام شوم . البته این معضل برای اکثر مربیان وجود دارد .
– خود مربی نمی تواند به طور مستقل اقدام کند ؟
چرا می تواند ولی با کدام پول ؟ می گویند ورزشکار باید عاشق ورزش باشد . خب این درست است، اما باید حقوقی دریافت کند تا از این بابت نگران نباشد . مطمئنا با جان و دل به فعالیت خودش ادامه خواهد داد . باور کنید پول بالاتر از عشق نیست . ولی وقتی ورزشکاری صحبت از پول می کند مطمئنا مشکل مالی دارد . دوست دارد این مشکل رفع شود تا بتواند با خیال راحت به کارش ادامه دهد .
خودم من مجبورم هم کار کنم و هم تمرین . من از ساعت ۲ شب که از دکه برمی گشتم منزل ۶ ساعت بیشتر نمی خوابیدم . ۶ ساعت خواب برای ورزشکاری که حرفه ای کار می کند بسیار بد است و باعث می شود بدنش افت شدید داشته باشد . ساعت ۹ صبح برای خرید به بازار می فتم و عصر تمرین می کردم . بعد از تمرین هم مستقیما سر کار می رفتم . خب این چرخه برای من بسیار مضر است . به همین خاطر مجبور شدم یک ماه قبل از شروع اردوی تیم ملی دکه را تحویل دهم تا بتوانم آمادگی بدنی خود را حفظ کنم
– پس شما معتقدید مسئولین در این حوزه کم کاری کرده اند ؟
بله . اسمش کم کاری است . ببینید من برای مسابقات آسیایی سال آینده به تمرین های جدید تر و حرفه ای تر از تمرین های کنونی خودم نیاز دارم و این نیاز باید از طرف مربی رفع شود . وقتی مربی به علت شرکت نکردن در دوره های آموزشی نتواند از عهده این کار برآید من نتیجه نمی گیرم و این بر می گردد به این کم کاری .
– خب برسیم به «نجات غریق» . لطفا توضیحی درباره این رشته بدهید . ضمنا بفرمایید شما در این مسابقات در چه رشته ای شرکت کردید ؟
سال ۱۳۴۲ فدراسیون نجات غریق ایران به عضویت فدراسیون جهانی نجات غریق درآمد . از آنجایی که مسئولان این رشته را معرفی نکرده اند این رشته بین مردم کمتر شناخته شده است .نجات غریق شامل دو بخش استخری و ساحلی است . در بخش استخری باید در حوزه شنای کرال سینه و حمل کردن غریق مهارت داشته باشید ولی در بخش ساحلی – دریایی چند رشته وجود دارد مثل دوی ۹۰ متر ، دوی ۲۰ متر پرچم و دوی ۴*۹۰ متر تیمی و چند رشته دیگر نجات غریق از دریا ، که من در این مسابقات در رشته ۴*۹۰ تیمی شرکت کردم و توانستیم برای اولین بار در تاریخ ورزش نجات غریق ایران مدال طلای جهانی را کسب کنیم .
– شما چه مراحلی را پشت سر گذاشتید تا در لباس تیم ملی کشورمان به این مسابقات رسیدید؟
من در مسابقات انتخابی استان در سال گذشته مقام اول را کسب کردم . در مسابقات کشوری در شهر ساری در رشته ۹۰ متر قهرمان شدم . در اردوی تیم ملی – که در سه مرحله برگزار شد – شرکت کردم و به مسابقات اعزام شدم .
– اعضای تیم ملی ایران از چند نفر تشکیل می شدند ؟
۱۵ نفر
– چند نفر از استان بوشهر بودند ؟
فقط من از استان در تیم ملی بودم
– در گروه شما -که موفق به کسب مدال طلا شدید – دیگر ورزشکاران از چه استان هایی بودند ؟
از استان های هرمزگان ، خراسان رضوی و اصفهان
– خب از مسابقات استرالیا بگویید . چند تیم شرکت کرده بوند و سطح مسابقات را چطور ارزیابی می کنید ؟
۴۱ تیم که کشورهای قدرتمندی چون آمریکا ، استرالیا و ایتالیا هم حضور داشتند . در خصوص سطح مسابقات ، من برای اولین بار در این مسابقات شرکت کرده بودم ولی بعضی از دوستان که سابقه شرکت در دوره قبل مسابقات جهانی را داشتند ، سطح این مسابقات را بسیار بالا ارزیابی می کردند . تیم ملی کشورمان در این مسابقات در مجموع حائز رتبه ۱۴ جهان شد .
– چه برنامه هایی برای مسابقات آسیایی سال آینده دارید ؟ از کی تمرینات تان را شروع می کنید ؟
من در مسابقات جهانی دچار مصدومیت شدید شدم و مجبور شدم سه ماه استراحت مطلق داشته باشم ولی خوشبختانه حدود ده روز است که تمرینات خودم را دوباره شروع کرده ام .
– پس از موفقیت در این مسابقات مسئولان استان چه هدیه ایی به شما دادند ؟
من به خودم دلداری می دهم که تازه از راه رسیده ام و هنوز زود است ! انشاء الله تا آخر سال هدیه ایی خواهند داد . البته نا گفته نماند که جناب آقای جمشیدی مدیرکل ورزش و جوانان استان مبلغ ۲ میلیون تومان به عنوان کمک هزینه تحصیلی به من داده اند و جناب آقای موسوی نژاد نماینده دشتستان در مجلس شورای اسلامی هم هدیه ایی داد که اجازه بدهید مبلغش را نگویم .
– آیا برای هم تیمی های شما -که از استان های دیگر بودند- جایزه ای در نظر گرفته شده ؟
من زیاد از این موضوعات اطلاعی ندارم و هرگز از دوستانم نپرسیدم . ولی در تماسی که یکی از دوستانم -که از شهر مشهد بود- با من داشت به من گفت که مسئولان آنجا یک قطعه زمین با امتیاز آب و برق به عنوان جایزه به ایشان داده اند
خیلی از مردم بعد پخش گزارش شغل شما از اینکه مسئولین نتوانسته اند برای یک قهرمان ملی شغل مناسبی پیدا کنند ناراحت هستند . نظر خودت چیست؟
کار جوهره مرد است. هیچ کاری برای مرد عیب نیست . البته کارهای مشروع و قابل قبول در جامعه که عرف و قانون بپذیرد.من هم برای تامین هزینه های اگر چه کار کردن مانع تمریناتم می شود ولی مجبورم کار کنم. واین را می گویم که هر کاری که درآن بتوانم خدمتی به مردم شهر و دیارم کنم را انجام می دهم و برایم کسر شان نیست
– خب در خصوص حادثه ای که در راه اعزام به مسابقات کیش اتفاق افتاد برایمان بگویید .
همزمان با وقوع سیل در دشتستان ما در جم اقامت داشتیم و آماده اعزام برای مسابقات قهرمانی کشور در کیش بودیم . در بخش چارک از توابع شهرستان لنگه باران شدیدی می بارید و آب راه ارتباطی را بسته بود . بطوری که تنها برخی از کامیون های باربری به آهستگی از آنجا عبور می کردند . تعدادی از مسافران – که حدود ۲۵ نفر بودند – در قسمت خالی یک تریلی باربری سوار می شوند و هنگامی که تریلی در حال عبور از آن جا بود سیل تریلی را متوقف می کند و مسافران در آنجا گرفتار می شوند در حالیکه خطر واژگونی تریلی نیز وجود دارد . و با وجود اینکه تیم هرمزگان و فارس نیز در محل حضور داشتند تیم ما با اجازه مربی مان آقای دریایی نژاد توانستیم مسافران را نجات دهیم . وقتی به آن لحظه فکر می کنم به شدت هیجان زده می شوم .
– آیا شما به خاطر این کار تقدیر شدید ؟
این وظیفه ما بود و هرگز برای تقدیر این کار را نکردیم . همه ما برای رضای خدا این کار را کردیم و برای اولین بار در مسابقات کشور نائب قهرمان شدیم و این تقدیر ما بود از طرف خداوند .
– آیا کسی از این اتفاق با خبر شد ؟
بله تمام استان با خبر شدند . آقای حسنوند هم قرار بود از تیم ما تقدیر کند که هنوز این اتفاق نیفتاده .
– آیا پیشنهادی از استان دیگری هم داشتید ؟
فعلا نه . ولی اگر هم چنین پیشنهادی هم داده شود ، خودتان می دانید جواب من منفی است . من فقط برای این استان و خصوصا دشتستان کار می کنم .
– هزینه های تحصیل و تمرینات تان را از کجا تامین می کنید ؟
همانطور که گفتم دکه ای داشتم که یک ماه قبل از شروع اردوی تیم ملی مجبور شدم آن را تحویل دهم و اکنون گاری فلافل فروشی دارم و از این طریق امرار معاش می کنم
– چه انتظاری یا درخواستی از مسئولین دارید ؟
در رابطه با شغل که چندین بار پیشنهاد کار در عسلویه را داشتم ولی همانطور که می دانید در این صورت نمی توانم به ورزش ادامه دهم به همین خاطر این پیشنهاد را رد کردم . من از مسئولان حمایت شغلی نمی خواهم بلکه حمایت مالی می خواهم . من انتظار حقوقی برایم تامین کنند تا به طور راحت و بی دغدغه به فعالیتم ادامه دهم .
باور کنید من در طول این یک سال تمام وقتم را روی تمرین گذاشتم و هزینه فراوانی کرده ام و اکنون تقاضای یک واحد مسکونی را دارم . فکر نمی کنم تقاضای غیر ممکن و سختی داشته باشم .
– و حرف آخر
ابتدا خواهشی از مسئولان دارم . اگر می خواهید ورزش پیشرفت کند دست ورزشکارانی که توانسته اند برای استان مان افتخار کسب کنند را بگیرند تا جوانان و دیگر ورزشکاران دلگرم شوند و انگیزه داشته باشند .
دوم اینکه از خانواده ام بسیار ممنونم . واقعا در این مدت زحمت فراوان کشیدند که از همین جا دست پدر و مادرم را می بوسم و مدالم را به آن ها تقدیم می کنم . همچنین از آقای احمد دهقان مربی خوب و زحمت کشم سپاس گذارم و اعلام می کنم بدون زحمات ایشان هرگز به این موفقیت دست نمی یافتم . انشاءلله بتوانم زحماتش را جبران کنم . از شما هم متشکرم .